Ustawa o prawach obywatelskich z 1964 r., legalnie znana jako prawo publiczne 88-352, zmieniła historię Ameryki, zakazując de iure dyskryminacji i segregacji dla chronionych atrybutów, takich jak rasa, płeć, kolor skóry, religia lub pochodzenie narodowe. Chociaż de facto nierówność utrzymywała się po jej przejściu, ustawa dała rządowi uprawnione prawo do zniesienia nierówności rasowej.
Dziesięć tytułów aktu dotyczyło nierówności w zakresie chronionych statusów w ustawach o rejestracji głosowania, miejscach publicznych, agencjach rządowych, zatrudnieniu i szkołach, a także wzmocniło zakres i uprawnienia Komisji Praw Obywatelskich, ustanowionej w 1957 r. w sytuacjach, w których groźba dyskryminacji mogłaby uniemożliwić uczciwą rozprawę przed sądem.
Tło wstępu do ustawy o prawach obywatelskich z 1964 r. poprzedziły dwie istotne ustawy: ustawa o prawach obywatelskich z 1875 r. i ustawa o prawach obywatelskich z 1957 r. Pierwsza z nich zawierała wiele z tego samego języka co prawo z 1964 r., został uchwalony w celu ochrony Afroamerykanów przed dyskryminacją, ale został później zabity przez Sąd Najwyższy w 1883 r. jako niekonstytucyjny. Późniejsza ustawa z 1957 r., Wstęp do radykalnych zmian ustawy z 1964 r., Skupiła się na zapewnieniu równych praw wyborczych w całym kraju. Pojawił się wkrótce po decyzji Sądu Najwyższego "Brown kontra Rada Edukacji" z 1954 r., Która zmusiła integrację szkół publicznych.
Prezydent Kennedy w przemówieniu z 1963 r. wezwał do przyjęcia przepisów zapewniających jednakową obsługę w obiektach użyteczności publicznej, takich jak teatry, hotele i restauracje, bez względu na cechy osobiste czy pochodzenie.
