Pierścień paproci jest specjalnym rzędem komórek, które przecinają strukturę podkolanową zwaną sporangium, podobną do kręgosłupa. Celem tej struktury jest reprodukcja i działa ona jako katapulta, wyrzucając zarodniki z rośliny macierzystej. Pierścień działa jak sprężyna katapulty.
Ponieważ trudno jest pokonać opór dla małych cząstek w locie, sporangium musi rzucić swoje zarodniki ogromną siłą. Wewnętrzne ściany komory pierścieniowej są mocno wzmocnione, a jej cieńsze ściany zewnętrzne są przepuszczalne dla wody. Ta woda jest wyciągnięta z pierścienia, gdy zarodnik wysycha, powodując obkurczanie się i klamrowanie komórek. To skraca zakrzywioną powierzchnię sporangium i otwiera je, odsłaniając zarodniki w środku.
Grube wewnętrzne ściany pierścienia opierają się zapadaniu w miarę parowania wody, a ostatecznie ciśnienie wody jest wystarczająco niskie, aby bąbelek gazu mógł utworzyć się wewnątrz komórki. Utworzenie jednej bańki gazowej wywołuje podobną reakcję w sąsiadujących komórkach. Powietrze wewnątrz pierścieniowych komórek przywraca je do ich wcześniej odparowanego kształtu; kiedy tak się dzieje, wracają do swoich pierwotnych pozycji, rzucając zarodniki we wszystkich kierunkach.
