Najwcześniejsi Miwok żyli w małych grupach w cedrowych namiotach i chałupach zbudowanych z pasków kory lub gałęzi ułożonych wokół centralnego słupa z podłogami z tkanych igieł sosnowych. Antropolodzy łączą Miwok w cztery odrębne podgrupy w oparciu o podobieństwa kulturowe i geograficzne. Wybrzeża, zatoki i jeziora Miwok łowili łososie i pstrągi, a następnie obserwowali sezonowe wzorce tarła, podczas gdy równiny i Sierra Miwok polowały na łosie, jelenie i antylopy oraz podążały za wzorcami wędrówek tych zwierząt.
Wczesny Miwok nigdy nie zamierzał, aby ich tepees byli na stałe, ponieważ porzucili je i kontynuowali swój wzór polowań i połowów w krótkim czasie. Miwok utrzymywał także duchowe przekonanie, że zabronił im wkraczania na ląd w sposób, który zniszczyłby jego naturalny stan.
Miwok ostatecznie utworzyły małe wioski liczące od 100 do 500 osób. Zaczęli żyć w wykopaliskach wykopanych do 15 stóp w ziemi i pokrytych warstwami kory i grup patyków lub trzcin ułożonych w stożkowaty kształt wokół środkowej belki. Te domy zawierały glinianą kuchenkę lub kominek do ogrzewania i gotowania. W wielu wioskach znajdował się także duży dom zgromadzeń i mniejszy dom z potami, które znajdowały się na wysokości od 3 do 5 stóp, z dachem wspartym na środkowych belkach i ścianach nawleczonych na gałęzie i gałązki, a następnie pokryte warstwami błota i trawy. /p>
Ogromna większość Miwok zmarła na skutek choroby po spotkaniach z Europejczykami i około 80 procent tych, którzy przeżyli, przeniesiono do misji franciszkańskich lub zastrzeżeń rządowych. Inni stali się podwładnymi rolników zaangażowanych w ziemię, w której pracowali, lub sezonowymi pracownikami migrującymi, którzy nadal mieszkali w tymczasowych schronieniach.
