Ustawy o szpiegostwie i sekty zakazały wypowiadania się przeciwko rządowi podczas udziału Ameryki w I wojnie światowej. Akty te miały zastosowanie do wszystkich Amerykanów, co spowodowało ogromne straty zarówno dla imigrantów, jak i gazet. Ustawodawca skutecznie negował wolność słowa, która wiąże się z amerykańskimi działaniami wojennymi.
Ustawa o szpiegostwie zaczęła obowiązywać 15 czerwca 1917 roku. Nie pozwalała ona osobom wyrażać ani publikować opinii, które mogłyby wpłynąć na zdolność Ameryki do pokonania wrogów. W przeważającej części opinia publiczna nie była zaniepokojona ustawą o szpiegostwie. W rzeczywistości nikt nie został oficjalnie skazany na mocy Ustawy o szpiegostwie. Ustawa o uwodzeniu, wprowadzona w życie 16 maja 1918 r., Zmieniła Ustawę o szpiegostwie w sposób, który wywołał publiczne oburzenie. Ustawa o uwodzeniu stwierdziła, że rząd ma możliwość karania ludzi za wyrażanie swoich opinii na temat wojny, wspieranie sprawy wroga, wyświetlanie flagi niemieckiej i zakłócanie sprzedaży obligacji wojennych.
Ustawa o uwodzeniu wypędziła z rynku kilka publikacji. Prasa nie mogła drukować niczego, co krytykowało amerykańskie zaangażowanie w wojnę. W odróżnieniu od Ustawy o szpiegostwie, Ustawa o sekty spowodowała około 1000 wyroków skazujących, a wiele z tych wyroków było imigrantami. Sąd Najwyższy podtrzymał ustawy o szpiegostwie i sekcie, twierdząc, że przemawianie przeciwko rządowi w taki sposób zapewniłoby narodowi "wyraźne i obecne" niebezpieczeństwo. Ustawa o sedacji została uchylona w 1921 roku.
