Klimat ery paleozoicznej zmieniał się wraz z początkiem wielkich lodowców pokrywających powierzchnię Ziemi, które ustąpiły miejsca cieplejszym temperaturom, stopowi lodowcowemu i aktywności wulkanicznej. Era paleozoiczna istniała od 545 do 248 milionów lat temu. Rosnąca częstotliwość i siła erupcji wulkanicznych zbliżyły niegdyś oddzielone kontynenty Ziemi i ociepliły temperaturę lądu i morza, prowadząc do obfitości form życia.
Pokrycie lodowcem i odwrót zmieniły kształt powierzchni Ziemi. Pojawiły się nowe formy lądowe, a przy pomocy płyt tektonicznych i aktywności wulkanicznej zamknięte zostały odległości między kontynentami. Aktywność tektoniczna w rzeczywistości spowodowała połączenie istniejących form terenu w wielki kontynent o nazwie Pangea. Lodowce powstały około 430 milionów lat temu. Ruszyli daleko na południe, docierając na kontynent dzisiejszej Afryki. W erze paleozoicznej Afryka rozciągała się na biegun południowy. Podobnie jak w przypadku dużych kontynentów, kontynent Pangea doświadczał zmian sezonowych i długoterminowych warunków pogodowych oraz warunków atmosferycznych. Obszar wewnętrzny składał się głównie z suchego lądu i powietrza, przypominając obszary pustynne. Stopniowe ocieplenie w późniejszych okresach ery paleozoicznej wprowadziło monsuny, które dotknęły regionalne klimaty. Skamieliny zebrane z okresu paleozoicznego wskazują, że w tym czasie powstało wiele form życia gatunków bezkręgowców i kręgowców. Pojawiły się kręgowce, w tym ryby, płazy i gady; wraz z roślinami wczesne zwierzęta żyły w wodzie i na lądzie.
