Główną zaletą fotosyntezy CAM jest to, że pozwala ona tylko na minimalną utratę wody podczas gorących, suchych dni. Ten typ fotosyntezy jest powszechnie spotykany w roślinach pustynnych. Rośliny stosujące inne metody, w szczególności te, które są znane jako rośliny C3, nie są w stanie fotosyntezować cukrów w tak trudnych warunkach.
Fotosynteza CAM nadal polega na przyjmowaniu dwutlenku węgla w celu wytworzenia cukrów, ale rośliny nie mogą otworzyć aparatów szparkowych, aby przyjmować ten gaz bez ryzyka utraty wody. Zakłady CAM zajmują się tym, przyjmując dwutlenek węgla tylko w nocy, gdy warunki są stosunkowo chłodne i wilgotne. Następnie magazynują dwutlenek węgla w wakuolach poszczególnych komórek roślinnych jako kwasy. W ciągu dnia, gdy jest dostępne światło słoneczne, rośliny zamykają aparaty szparkowe, ale mogą wykorzystywać zmagazynowany dwutlenek węgla do fotosyntezy. Przechowywane ilości są jednak często bardzo ograniczone, co ogranicza tempo wzrostu tych roślin.
Rośliny, które wykonują fotosyntezę CAM, zajmują się utratą wody, oddzielając ich fotosyntezę od czasu. Rośliny, które wykonują fotosyntezę C4, są również w stanie poradzić sobie w dość suchych warunkach, chociaż nie są tak suche jak rośliny CAM. Robią to nie tyle chroniąc przed utratą wody, ale minimalizując konsekwencje utraty wody.
