Filipińscy propagandyści byli grupą XIX-wiecznych reformatorów filipińskich, którzy poszukiwali wiedzy na temat hiszpańskiego maltretowania na Filipinach, która była prowincją Hiszpanii. Nie dążyli oni do niepodległości, ale raczej do równego traktowania Hiszpanii Obywatele Filipin i Hiszpanii oraz ogólnie prawa człowieka.
Ruch powstał z egzekucji trzech księży, którzy rzekomo spiskowali w powstaniu marynarki robotników stoczni. Ponieważ jednak wiele wczesnych głosów w tym ruchu czerpało korzyści z bezpośrednich zmian wprowadzonych przez Hiszpanię, trudno było forsować reformy. Dlatego wyróżniającą się cechą ruchu była spokojna taktyka z zamiarem wpływania na zmianę. Propagandyści działali w całej Europie, a także na Filipinach. Wśród ich celów było uznanie Filipin za prowincję Hiszpanii, równy status dla obywateli każdego z nich, reprezentacja obywateli filipińskich w hiszpańskich Kortezach oraz ochrona praw człowieka.
Reformiści nigdy nie dążyli do niepodległości od Hiszpanii, wierząc, że Hiszpania wkroczy w celu naprawienia godnych ubolewania warunków. Ten ruch zrodził wielu godnych uwagi artystów, takich jak satyryczny mówca Lopez Jaena i powieściopisarz Jose Rizal, ten ostatni został stracony w wyniku wrogów, których dokonał dzięki swojej pracy. Propagandzi, zwłaszcza pisarze, doprowadzili później do bardziej aktywnych grup, takich jak tajne rewolucyjne społeczeństwo Katipunan, które dążyło do niepodległości, prowadząc do Rewolucji Filipińskiej.
