Kompas magnetyczny został wymyślony przez Chińczyków około 4 wieku p.n.e. i był pierwotnie używany jako pomoc w graficznym pomaganiu w codziennym życiu. Został wprowadzony do Europy w XIV wieku, gdzie został ulepszony i wykorzystany jako pomoc nawigacyjna.
Kompasy magnetyczne zapewniały możliwość obserwacji kierunku poprzez przymocowanie magnetycznego minerału o nazwie lodestone do brązowej płyty zaprojektowanej do reprezentowania Ziemi. Lodestone służy jako magnes stały o polaryzacji północ-południe i był zwykle wykonany w kształcie kadzi lub łyżki, która stale wskazywała północ. Znaczniki na płycie pomogły określić każdy główny kierunek główny i inne informacje nawigacyjne.
