Wszystkie kraje afrykańskie, z wyjątkiem Liberii i Etiopii, znalazły się pod imperialistycznymi rządami w latach 1750-1914. Kraje europejskie pośpieszyły, by przejąć kontrolę nad krajami afrykańskimi, aby wzmocnić swoją pozycję gospodarczą, społeczną i polityczną. Pomimo oporu ze strony Afrykanów, wszystkie oprócz dwóch krajów zostały skolonizowane pod europejską kontrolą.
Głównym powodem, dla którego imperialiści byli atrakcyjni dla Afryki, była ekonomia. Rewolucja przemysłowa rozszerzyła rynki, co zwiększyło zapotrzebowanie na surowce i nowe obiekty w celu zwiększenia zysków. Opłacalny handel niewolnikami zakończył się, a wymiana dóbr między Afryką a Europą wzrosła. Związek ten zmienił się, gdy Europejczycy zdecydowali się zabrać afrykańskie ziemie i zasoby.
Liczne kraje rywalizowały o znaczenie polityczne w Europie. Pozyskanie terytorium było sposobem na osiągnięcie tego celu, a niektóre kraje postrzegały Afrykę jako sposób na osiągnięcie tego celu. Hiszpania, Francja, Niemcy, Włochy, Portugalia, Wielka Brytania i Belgia pospieszyły, aby zdobyć terytorium przed swoimi rywalami.
Europa również postrzegała Afrykę jako rozwiązanie problemów społecznych, które były bezpośrednim skutkiem uprzemysłowienia, w tym bezdomności, bezrobocia i ubóstwa.
Ustawa berlińska została sporządzona w wyniku konferencji berlińskiej, która odbyła się w okresie od listopada 1884 r. do lutego 1885 r. W traktacie tym określono podział terytoriów i ich okupację oraz określono zasady dotyczące handlu, żeglugi i handlu niewolnikami.
