Ludwig van Beethoven podniósł zakres, odbiór i status muzyki instrumentalnej. Jego rewolucyjne muzyczne myśli i kompozycje naznaczyły zmianę z tego, co historycy uważają za styl klasyczny i romantyczny. Beethoven był pierwszym odnoszącym sukcesy niezależnym kompozytorem w zachodniej muzycznej historii. Skomponował niektóre z jego największych dzieł po tym, jak stał się głuchy.
Ludwig van Beethoven pokazał wielki potencjał muzyczny od wczesnego dzieciństwa. Jego ojciec był apodyktyczny, obelżywy i alkoholik. Po śmierci ojca Beethoven wspierał rodzinę jako muzyk. Kiedy zmarła jego matka, Beethoven przez kilka lat był depresyjny. Przez całe życie cierpiał na wiele takich depresji.
W wieku 19 lat Beethoven skomponował pomnik upamiętniający świętego cesarza rzymskiego Józefa II, który niedawno zmarł. Twórczość Beethovena odniosła ogromny sukces i określiła jego pojawienie się jako poważnego, utalentowanego kompozytora. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych XVIII wieku Beethoven szybko stracił słuch. To zrozumienie bardzo go dotknęło, wprawiając go w napady melancholii.
W Wiedniu rozwijał się wykładniczo, szczególnie po "Symfonii nr 3", później przemianowanej na "Symfonię Eroiki", którą wówczas opisywano jako dzieło kompletnej oryginalności. To początek jego środkowego okresu, w którym Beethoven odejdzie od muzycznych norm, technicznie i społecznie, rozpoczynając rewolucję w muzyce klasycznej. Większość utworów muzycznych Beethovena, w tym od III Symfonii do 8, stale popularna "Sonata Księżycowa" i "Fidelio", jego opera, zostały wydane w tym czasie.
Fizyczne i psychiczne stany Beethovena zmniejszyły ilość pracy, którą był w stanie wyprodukować w późniejszych latach, chociaż wydał kilka swoich najlepszych dzieł w tym okresie, takich jak "Missa Solemnis" i "Kwartet smyczkowy nr 14." Być może jego największe muzyczne osiągnięcie, "Dziewiąta Symfonia" Beethovena, symfonia dla całej ludzkości, skończył się w 1824 roku, trzy lata przed śmiercią.
