Gwiazdy zaczynają się jak cząsteczki w zimnej obłoku pyłu. Zgodnie z tym, jak to działa, cząstki te przekształcają się w gwiazdę tylko wtedy, gdy siła powoduje zderzanie się cząstek. W przeciwnym razie cząstki pozostają zimne i bez życia przez wieki.
Aby chmura pyłu przekształciła się w gwiazdę, wymaga katalizatora do poruszenia cząstek. Często zdarza się to, gdy kometa przepływa przez cząstki lub gdy fala uderzeniowa z supernowej porusza cząstkami. Kiedy kometa lub supernowa poruszają cząstkami, pomaga im zbijać się razem, co jest początkiem rozwoju gwiazdy. Kiedy cząstki zaczną się zbijać, tworzy się masa, a wraz z nią przyciąganie grawitacyjne, które przyciąga jeszcze więcej cząstek. W miarę jak coraz więcej cząstek jest wciąganych do kępy, jego środek zaczyna gęstnieć i staje się gorętszy.
Przez miliony lat kępa rozwija się w mniejsze i gęstsze ciało zwane protostarem, które wciąż się rozgrzewa i wciąga więcej gazu. Kiedy protostar osiąga około 7 milionów stopni Kelvina, atomy wodoru zaczynają się ze sobą łączyć, co wytwarza hel i strumień cząstek energii. Proces ten jest znany jako fuzja jądrowa.
Protostar nadal przyciąga cząsteczki do rdzenia, co czyni go gorętszym. Po milionach lat protostar staje się tak gęsty, że zapada się, co powoduje dwubiegunowy przepływ. W rezultacie ogień wybucha z protostaru i zaczyna spalać otaczający go gaz. Po tym zdarzeniu protostar stał się główną gwiazdą sekwencji; pozostaje tak, dopóki nie przepali resztki gazu.
