Fryderyk Wielki uważał, że rządzący powinni kierować się spójnymi, logicznymi zasadami w sprawach krajowych i zagranicznych. Kiedy podejmują wojny, władcy powinni zainicjować szybki i decydujący konflikt. To zminimalizowałoby koszty finansowe, jednocześnie maksymalizując zastraszanie wrogów.
Fryderyk Wielki wierzył również w regularne przeprowadzanie manewrów na wielką skalę, z udziałem takiej samej liczby mężczyzn, jak w przypadku średniej wielkości bitwy. W jego ćwiczeniu z 1753 roku wzięło udział 44 000 ludzi. Jego celem było przetestowanie taktyki i formacji przy jednoczesnym zapewnieniu precyzji koordynacji między pułkami. Pokazali także surową władzę państwa pruskiego, aby inne narody zastanowiły się dwa razy przed objęciem pruskiego wojska.
Innym podstawowym założeniem Fryderyka Wielkiego było dostarczanie jak największej ilości ludzi. Mundury wojskowe należały do najlepszych w Europie, a leczenie dostępne w czasie wojny i czasu pokoju dla wojska było lepsze niż to, co mogli zdobyć cywile. Kiedy nie walczyli, weterani mieli dostęp do miejsc publicznych lub pracowali w firmie garnizonowej, która zapewniała bezpieczeństwo miejscowym miastom, a także służyła jako zakład emerytalny. Wojna siedmioletnia sprawdzała determinację jego ludzi, ale przez charakter i motywację utrzymywał przy życiu sprawę pruską, dopóki Rosja się nie wycofała, a jego cesarzowa umarła. Jego filozofia o przywództwie trzymała swoją armię razem, nawet gdy sprawy były ponure.
