Niektóre archaebakterie są fotosyntezy, co oznacza, że tworzą własny pokarm; jednak zamiast używać chlorofilu pigmentowego, takiego jak rośliny zielone i glony, używają wrażliwego na światło fioletowego białka o nazwie bakteriorodopsyna. Inne archeony żyją w miejscach, w których nie przenika żadne światło słoneczne, np. W głębinowych kanałach termalnych. Bakterie te polegają na procesie zwanym chemosyntezą, który wytwarza ATP.
Chemosynteza wykorzystuje strategię podobną do fotosyntezy, z wyjątkiem dwóch kluczowych różnic. Po pierwsze, ciepło z odpowietrznika termicznego może zastąpić energię słoneczną. Po drugie, woda wokół otworu termicznego jest bogata w siarkowodór. Archaebakterie mogą podzielić siarkowodór na jego składniki atomowe, uwalniając elementarną siarkę podczas pompowania protonów przez ich membrany, aby wytworzyć gradient jonowy, który napędza produkcję ATP. Inne archaebakterie mogą używać metanu jako źródła energii, a także źródła węgla do syntezy cukrów i lipidów.
W porównaniu do biegnących w młynie eubakterii, archaebakterie są ekstremofilami, co oznacza, że mogą tolerować ciężkie środowiska nieodpowiednie dla innych form życia. Termofile mogą tolerować temperatury zbliżone do temperatury wrzenia wody, podczas gdy halofile mogą wytrzymać wysokie stężenia soli, takie jak te występujące w Wielkim Jeziorze Słonym lub Morzu Martwym. Wreszcie, niektóre acidofile, takie jak Ferroplasma, mogą wytrzymywać stężenia kwasu siarkowego tak wysokie, jak pH zero (odpowiednik kwasu akumulatorowego).
