Główną przyczyną nadprodukcji na początku XX wieku była nowa technologia dostępna dla gospodarstw, firm i domów, jednak ta nadprodukcja nie pojawiła się w czasie Wielkiego Kryzysu. W rzeczywistości była to jedna z główne przyczyny. Nadprodukcja w rolnictwie i produkcji była jednym z wielu czynników, które doprowadziły do Wielkiego Kryzysu.
Rolnicy w Stanach Zjednoczonych zaczęli produkować więcej żywności podczas I wojny światowej, aby pomóc sojusznikom w Europie z żywnością. Ta nadprodukcja była kontynuowana w latach dwudziestych. W tym czasie coraz więcej rolników sprzedawało swoje zwierzęta do pracy na ciągniki i inne maszyny, co jeszcze bardziej zwiększało produkcję. Nadmiar pszenicy, mięsa i innych produktów rolnych na rynku doprowadził do spadku ceny bez rosnącego popytu, co spowodowało, że rolnicy byli biedni. Również w tym czasie coraz więcej domów na obszarach miejskich i podmiejskich miało dostęp do elektryczności, a popyt na towary konsumpcyjne wzrósł. Producenci produkowali więcej towarów w celu zaspokojenia popytu. Postępy w maszynach i lepsze procesy zwiększyły produkcję, ale płace robotników pozostały bez zmian. Podaż znacznie przewyższyła popyt, a robotników zwolniono bardzo licznie. Ponieważ wiele osób było bezrobotnych i ledwo dysponowało pieniędzmi na żywność i inne potrzeby, spadł popyt na dobra konsumpcyjne.
