Niepolarne wiązanie kowalencyjne jest rodzajem wiązania między dwoma identycznymi niemetalicznymi atomami, gdzie oba elektrony są jednakowo dzielone przez każdy atom. Różni się od polarnego wiązania kowalencyjnego, w tym że elektrony są dzielone nierównomiernie i częściowo przeniesione do jednego z dwóch atomów.
Jeśli oba atomy mają równą elektroujemność, tworzą niepolarne wiązanie kowalencyjne. Jeśli elektroujemność jest tylko nieznacznie nierównomierna, oba tworzą polarne wiązanie kowalencyjne, a jeśli istnieje duża różnica między nimi, wynikiem jest wiązanie jonowe. Zarówno polarne, jak i niepolarne wiązania kowalencyjne mogą występować tylko pomiędzy dwoma niemetalicznymi atomami, w przeciwieństwie do wiązań jonowych, które występują między metalem a niemetalem.
Niektóre wspólne pierwiastki tworzące niepolarne wiązania kowalencyjne to jod i tlen. Atom jodu ma zwykle siedem elektronów w swojej powłoce zewnętrznej, co oznacza, że poszukuje jeszcze jednego elektronu do uzupełnienia oktetu. Kiedy dwa atomy jodu łączą się, wówczas łączą się w niepolarne wiązanie kowalencyjne, dzieląc elektron tak, że każdy atom kończy swój oktet. Dwie cząsteczki tlenu łączą się w podobny sposób, tworząc O2, ale w tym przypadku tworzą podwójne wiązanie, w którym każdy atom dzieli dwa elektrony z drugim.
Praktycznie wszystkie identyczne związki niemetaliczne łączą się w tego typu wiązaniach, z wyjątkiem wyjątków, takich jak wodór i węgiel, które mogą tworzyć inne typy wiązań w związkach organicznych.
