Defenestracja Pragi to incydent czeskiego ruchu oporu przeciwko autorytetowi Habsburgów, który był centralnym punktem rozpoczęcia wojny trzydziestoletniej. Stało się to 23 maja 1618 roku. W odpowiedzi na katolickie władze w Czechach zamykające kaplice protestanckie, zgromadzenie protestantów próbowało i uznało winnych imperialnych regentów naruszenia Listu Królewskiego. Następnie wyrzucili mężczyzn i ich sekretarza przez okno.
Imperialni regenci William Slavata i Jarolsav Martinic oraz sekretarz Fabrycjusza nie odnieśli poważnych obrażeń po tym, jak zostali wyrzuceni z okien sali Rady Zamku Praskiego. Ustawa zasygnalizowała początek czeskiej rewolty przeciwko cesarzowi Hapburgu, Ferdynandowi II, który był jedną z początkowych faz wojny trzydziestoletniej. List królewski został złożony przez cesarza Rudolfa II w 1609 roku w celu zagwarantowania pewnych swobód religijnych. W 1617 r., Zamykając protestanckie kaplice budowane przez mieszkańców miast Broumov i Hrob, urzędnicy rzymskokatoliccy naruszyli List Królewskiej Mości. Zgromadzenie protestantów zostało powołane pod listem królewskim w celu ochrony praw protestanckich.
Słowo "defenestracja" odnosi się do aktu wyrzucenia kogoś przez okno. Kolejna defenestracja Pragi miała miejsce w 1419 roku, ale termin ten zazwyczaj odnosi się do późniejszego incydentu. Pierwszy incydent miał miejsce, gdy tłum radykalnych czeskich husytów zabił kilku członków rady miejskiej i był punktem zwrotnym prowadzącym do wojen husyckich.
