Katastrofa na giełdzie w 1929 r. i późniejsza panika finansowa, która nastąpiła później, zapoczątkowały Wielki Kryzys. Krach na giełdzie spowodował, że konsumenci wpadli w panikę, a banki poniosły porażkę.
Podczas krachu na giełdzie w 1929 roku, rząd federalny Stanów Zjednoczonych ograniczył podaż pieniądza o jedną trzecią, co nieuchronnie ograniczyło nadzieję na powrót do zdrowia. Analitycy uważają, że rząd chciał wysłać wiadomość do instytucji finansowych, które miały uczynić ich bardziej odpowiedzialnymi. Zamiast tego osiągnąć, rząd wysłał kraj w głęboką depresję, z którą walczył się wycofać.
Dzień, w którym nastąpił krach, znany jest jako "Czarny czwartek". Po tym dniu depresja szybko się pogorszyła. W 1933 roku bezrobocie wzrosło do 15 milionów ludzi, 40 procent wszystkich farm w Mississippi zostało wykluczonych, a wiele stanów zaczęło próbować oferować pomoc osobom bez pracy.
Wielki kryzys dotknął cały świat, a jego skutki odczułem w USA dopiero po zakończeniu II wojny światowej. Bezrobocie uległo złagodzeniu podczas wojny, głównie dlatego, że miliony amerykańskich mężczyzn wezwano do walki na wojnie. Kobiety pracowały w fabrykach i innych branżach, które zostały wezwane do pomocy w wysiłkach wojennych, a także złagodziły bezrobocie. To, w połączeniu z programami reform bankowych i socjalnych wprowadzonymi przez prezydenta Franklina Roosevelta, pomogło krajowi, a z kolei światu, wyjść z depresji.
