Odciski palców DNA dostarczają informacji, które mogą określić punkt, w którym organizm oddzielił się od swojego rodowodu, umożliwiając jego klasyfikację przez kladystykę. Kwantyfikowalna różnica w DNA między dwoma gatunkami identyfikuje ich ewolucyjną odległość.
Cladistics umieszcza organizmy w kladesach - drzewach genealogicznych złożonych z gatunków zgodnie z ich przodkami i potomkami. Oddziały poza bezpośrednią linią stają się nowymi kladami. Kladogram przechwytuje tę informację w graficznej reprezentacji linii i rozgałęzień.
Szybkość, z jaką sekwencjonowanie DNA identyfikuje organizmy, przytłacza tradycyjne metody taksonomiczne oparte na gatunkach. Kladystyka umieszcza organizmy na mapie genomowej, ale nie uwzględnia dowodów na istnienie gatunków nowych organizmów ani rejestrowania ich profilu genomowego. Kodowanie genetyczne zapewnia metodę przechwytywania informacji genetycznej przed uzyskaniem potwierdzenia identyfikacji gatunków. Dane te działają jak biologiczny kod kreskowy, identyfikując organizm genetycznie niezależnie od zmian w systemach taksonomicznych.
Wiele źródeł istniejących informacji i prawdopodobieństwo nowych rodzajów informacji w przyszłości wymagają systemu zdolnego do przystosowania się do zmieniających się warunków. Nowe dziedziny informatyki cybertaxonomii i różnorodności biologicznej zajmują się tymi problemami, tworząc schemat taksonomii i inne zasoby dla internetowych definicji gatunków. Utrzymanie dostępu do zasobów internetowych w czasie jest sprawą krytyczną.
