W okresie od 800 do 1150 r., zwanym Wikingiem, wielu Wikingów opuściło ojczyznę Skandynawii, by przenieść się do innych rejonów, takich jak Irlandia, Szkocja, Anglia, Islandia, Grenlandia i tak daleko, jak Kanada, Francja i Sycylia. Skandynawia składała się z krajów: Norwegii, Szwecji i Danii.
Archeologiczne dowody pokazują, że Skandynawowie mają wspólne cechy charakterystyczne w sposobie budowania swoich domów, stylu biżuterii oraz sposobu, w jaki wytwarzali swoje narzędzia i inny sprzęt. W ten sposób historycy są w stanie wskazać skąd pochodzą. Wikingowie są znani z tego, że są najemnikami, a bogactwa kościelne w tym czasie były obfite. Kościoły i klasztory nie tylko przechowują swoje cenne przedmioty w domu, ale także ważni i bogaci członkowie społeczności zachowali swoje cenne przedmioty.
Wikingowie odkryli, że mogą dalej zwiększać swoje bogactwo, kradnąc upiększone manuskrypty i Biblie, a następnie sprzedając je w postaci szantażu. Wikingowie byli także handlarzami, kupcami, rolnikami i rybakami, a także przesiedlali się na inne obszary oferujące bogate zasoby naturalne morza i lądu. Bycie pełnym przygód było zaletą dla Wikingów, ponieważ istniały nowe ziemie do eksploracji i bogactwa, które można zdobyć.
