Błony śluzowe znajdują się w jamie ustnej, kanałach nosowych, gardle, żołądku, powiekach, jelitach, odbycie i sromie. Można je traktować jako specjalne zewnętrzne pokrycia, które umożliwiają łatwą wymianę składników odżywczych i odpady między ciałem a środowiskiem zewnętrznym.
Skóra jest znacznie mniej przepuszczalna niż błony śluzowe i głównie służy jako organ obronny, chroniąc pod spodem ciało i narządy wewnętrzne przed uszkodzeniem przez światło słoneczne i patogeny. Skóra zawiera pory, które pozwalają na wydalanie odpadów, ale są to portale jednokierunkowe, które nie pozwalają na wiele wejść. Błonę śluzową, w przeciwieństwie, pozwala ciału mieć interfejs, w którym rzeczy mogą wchodzić i wychodzić. Dzieje się tak dlatego, że komórki tworzące błony śluzowe są wyspecjalizowane w transporcie małych cząstek, takich jak tlen i cząsteczki organiczne.
Błony śluzowe są przede wszystkim zbudowane z komórek nabłonka. Jednym specjalnym rodzajem komórki nabłonkowej jest komórka kubkowa, komórka, która wydziela gęstą ciecz zwaną śluzem. Ten lepki płyn służy do różnych celów w zależności od narządu, w którym znajduje się tkanka. Na przykład w kanałach nosowych śluz służy przede wszystkim celom ochronnym: zatrzymuje kurz i drobnoustroje z dróg oddechowych, jednocześnie umożliwiając wymianę gazów. Z drugiej strony, grube warstwy śluzu w dolnym odcinku przewodu pokarmowego zmniejszają tarcie między częściowo strawionym jedzeniem a wnętrzem jelit, pomagając w przemieszczaniu się.
