Orbita powstaje, gdy ciało niebieskie przechodzi przez większą z takiej odległości, że jej prędkość jest idealnie zrównoważona z grawitacją większego. Oznacza to, że mniejszy przedmiot nie spada ani nie jest kontynuowana w przestrzeni. Zamiast tego porusza się po elipsie lub kółku wokół większego obiektu na zawsze.
Prędkość niezbędna do utrzymania orbity zależy od odległości od ciała i jego siły grawitacji. Zgodnie z programem astronomicznym Stonybrook znajduje się on we wzorze V = (GMd) ^ 1/2, gdzie V to prędkość orbitalna G równa się stałej grawitacyjnej, 6,67 * 10 ^ -8; a d jest odległością między dwoma ciałami. Technicznie rzecz biorąc, nie ma absolutnych punktów odniesienia w przestrzeni, więc można powiedzieć, że wszystkie ciała w orbicie kosmicznej krążą wokół siebie.
Prędkość ucieczki jest prędkością wymaganą do pokonania grawitacji ciała niebieskiego. Na przykład prędkość ucieczki Ziemi wynosi 7 mil na sekundę. Czarne dziury, zatoki wszechświata, mają prędkość ucieczki większą niż światło, więc nic nie może uciec.
Nie wszystkie orbity są okrągłe; w rzeczywistości wiele orbit jest nieco eliptycznych. Ponadto orbita może mieć dwa lub więcej ognisk, ale posiadanie więcej niż dwóch jest niezwykle rzadkie. Układy gwiazdy binarnej teoretycznie mogłyby okrążyć planetę.
