Im silniejsze są siły międzycząsteczkowe, tym więcej energii potrzeba, aby pokonać te interakcje i spowodować wrzenie substancji. Dlatego cząsteczki o silnych wiązaniach mają wysokie temperatury wrzenia, a cząsteczki o słabych wiązaniach mają niższe temperatury wrzenia.
Cztery rodzaje sił międzycząsteczkowych, od najsilniejszego do najsłabszego, to oddziaływania jonowe, wiązanie wodorowe, dipol-dipol i siły dyspersyjne Van Der Waalsa lub siły londyńskie.
Siły jonowe to interakcje między dodatnio i ujemnie naładowanymi atomami lub cząsteczkami, które przyciągają się i wiążą ze sobą jak magnesy. Wiązanie wodorowe występuje, gdy cząsteczki takie jak tlen, fluor i azot, które zawierają wysoce elektroujemne elementy, wiążą się z wodorem. Elektronegatywne atomy przyciągają elektrony wodoru do siebie, tworząc częściowy ładunek dodatni na atomie wodoru i częściowy ładunek ujemny na elektroujemnym atomie. Te częściowe ładunki przyczyniają się do siły sił międzycząsteczkowych. Interakcje dipol-dipol występują, gdy cząsteczki zawierają cząsteczki elektroujemne, a cząstkowe ładunki przyciągają inne cząsteczki.
Siły londyńskie są najsłabszą siłą międzycząsteczkową. Siły te są tymczasowe i występują, gdy elektrony nie są równomiernie rozmieszczone wokół jądra atomu. Jeśli z jednej strony jest więcej elektronów, na samym atomie powstaje cząstkowe ładowanie, pozwalające przyciągnąć inne naładowane atomy lub cząsteczki.
