Chmura atomowa Erwina Schrodingera zrewolucjonizowała sposób, w jaki naukowcy postrzegali strukturę atomu. Bazując na pracy Neilsa Bohra, Schrodinger wykazał, że niemożliwe było określenie dokładnej lokalizacji elektronu w konkretny punkt w czasie. Zamiast tego model Schrodingera pokazał, że elektron może znaleźć się w jakiejś części elektronowej "chmury" w dowolnym momencie.
Praca Schrodingera w dużej mierze przybrała formę równania prawdopodobieństwa. W istocie, równanie wykazało, że podczas gdy elektron znajdował się częściej w określonym punkcie w danym momencie, nie można było stwierdzić, czy elektron rzeczywiście istnieje, czy nie.
Wyniki eksperymentu nie mogą dostarczyć bardziej jednoznacznych odpowiedzi dotyczących lokalizacji elektronu w określonym punkcie przestrzeni i czasu. Widoczne długości fal świetlnych są zbyt duże, by można było oglądać struktury atomowe, więc mikroskopy świetlne nie są przydatne do badań atomowych. Normalnie naukowcy badają bardzo małe obiekty za pomocą mikroskopów elektronowych. Mikroskop elektronowy zamiast emitować światło emituje elektrony, które będą widoczne. Jednak elektrony stosowane w mikroskopach elektronowych nie mogą dostarczyć obrazów innych elektronów, ponieważ są one tej samej wielkości i spowodują zmianę pozycji pierwotnego elektronu.
