Komórki uwalniają energię zmagazynowaną poprzez przeniesienie grupy fosforanowej z trifosforanu adenozyny, czyli ATP, do receptora w innej cząsteczce biologicznej. Ten proces powoduje zmianę mechanizmu komórkowego i pozostałego difosforanu adenozyny, lub ADP, który musi być uzupełniany przez metabolizm komórkowy. Ten proces jest dzielony z każdą odkrytą formą życia.
Cząsteczka ADP jest w rzeczywistości jonem, o mniejszej liczbie elektronów niż byłaby wymagana do naładowania neutralnego. Jest to jednak bardziej stabilna cząsteczka niż ATP, dlatego komórka musi zużywać energię, aby stworzyć z niej ATP. Ponieważ ta reakcja wymaga dokończenia energii, wiązanie z dodatkową grupą fosforanową zawiera tę energię, a przeniesienie fosforanu do bardziej korzystnego wiązania powoduje jego uwolnienie.
Jednym z ważnych przykładów komórek uwalniających energię z cząsteczek ATP jest włókno miozyny i aktyny. Te ważne, duże cząsteczki białek współpracują ze sobą, powodując skurcz mięśni i kończąc proces podziału komórki.
Miozyna jest większym z dwóch białek i działa na aktynę, która wytwarza ruch. Czyni to poprzez wiązanie do działania z grupą znaną jako głowa miozyny. Każda cząsteczka miozyny ma w rzeczywistości dwie głowy, jedną z miejscem wiążącym aktynę, a drugą z miejscem wiążącym ATP. ATP uwalnia grupę fosforanową do miejsca wiążącego ATP, co powoduje, że głowy miozyny zmieniają kształt, ciągnąc grupę aktyny.
