Życie kolonialnego amerykańskiego złotnika skupiało się na zdobywaniu srebra, strzelaniu i młotkowaniu oraz zapewnianiu wysokiej jakości rzemiosła. Złotnicy, którzy często nazywali się złotnikami, czasami mieli uczniów, którzy pomagali w ich pracy.
Tworzenie sieci i społeczność były niezbędne dla kolonialnego amerykańskiego złotnika, który musiał pozostać aktywny w swojej społeczności, aby utrzymać swój biznes. Typowy kolonialny złotnik miał uczciwą reputację i był zaangażowany w kościół, politykę i kluby.
Zdobycie niedokończonego srebra było trudne dla kolonialnego amerykańskiego złotnika, ponieważ Ameryka nie kopała srebra aż do 1852 roku. Srebro zostało uzyskane przez klientów handlujących srebrnymi monetami lub niedokończonymi srebrnymi przedmiotami, gdy Wielka Brytania wprowadziła ograniczenia dotyczące niedokończonego srebrnego importu. Kolejne źródło niedokończonego srebra pochodziło z południowoamerykańskich kolonii hiszpańskich.
Po złożeniu zamówienia uczciwy kolonialny złotnik stopił srebrne kawałki w ogniu o temperaturze 2000 stopni, aby oddzielić podstawę od srebra. Nalał płynnego srebra do odlewanej formy, by stworzyć wlewkę. Złotnik następnie formował, kuto, młotkował, kroił i ciągnął srebrne do kształtu, którego potrzebował, często wypalając kawałek, aby zachować ciągliwość. Ostateczne etapy obejmowały oznaczenie marki za pomocą znaku i polerowania.
Kolonialny złotnik znany był ze swojego rzemiosła. Był znany jako artysta, podobnie jak rzeźbiarz, z umiejętnościami, talentem i projektowaniem. Złotnik musiał produkować różne przedmioty, takie jak srebrne sztućce, kubki, czajniki, klamry i guziki oraz wszystko inne, o co prosiło. Ponieważ przedmioty były inwestycjami, konieczna była wysoka jakość pracy.
Ponieważ trudno było znaleźć srebro, wielu złotników pracowało również jako złotnicy. Złotnicy mieli też uczniów, którzy pomagali w pracy i uczyli się zawodu.
