Ze względu na udany wynik Chwalebnej Rewolucji brytyjski parlament zyskał znacznie wyższą władzę nad podatkami, mocą, którą król cieszył się długo. Ponadto Parlament zdecydowanie ustanowił kontrolę nad wieloma aspektami sukcesji królewskiej i nad rozmieszczeniem brytyjskich sił zbrojnych.
Oprócz zakończenia królewskiego przywileju nakładania podatków, Chwalebna Rewolucja zakończyła także prerogatywę króla polegającą na tym, by zawiesić prawo do woli i ustanowić własne królewskie nominacje. Niektóre z najważniejszych nowych ograniczeń dotyczyły armii, a król nie mógł już zbierać i utrzymywać stałej siły w czasie pokoju bez wyraźnej zgody Parlamentu. Ta radykalna zmiana ostatecznie doprowadziła do tego, że siły zbrojne zostały ponownie nazwane przez armię brytyjską, w przeciwieństwie do Royal, pseudonimu, który trwał przez całą epokę nowożytną. Co więcej, koronie nie wolno już prowadzić wojny niezależnie od wsparcia Parlamentu lub jego świadomego finansowania przedsiębiorstwa.
Ponieważ wiele cierpienia prowadzącego do Chwalebnej Rewolucji wywodziło się z ponad stulecia walki po reformacji, król nie mógł już dłużej być katolikiem, poślubić katolika lub wybrać spadkobiercę katolickiego, mandat wyraźnie określony w karcie praw uchwalonej w 1689 r. Dopiero w 2013 r. brytyjscy członkowie rodziny królewskiej mogliby ponownie poślubić katolika.
Ostatecznym rezultatem Chwalebnej Rewolucji było oderwanie brytyjskiego systemu od absolutnej monarchii, cechą polityczną, która dominowała w wielu innych państwach europejskich, takich jak Francja i Rosja. Właśnie dzięki chwalebnej rewolucji większość historyków uważa, że prawdziwa jest prawdziwa brytyjska monarchia konstytucyjna, model, który dodatkowo zainspiruje rozwój wielu narodów w kolejnych wiekach, w tym w Stanach Zjednoczonych.
