Jean Baptiste De Lamarck był francuskim przyrodnikiem, który jest pamiętany za swój wkład w badania nad ewolucją. Lamarck wierzył, że wszystkie żywe formy życia ewoluowały w każdym pokoleniu i użyłyby tych zmian, aby dostosować się do swojego otoczenia.
Lamarck uważał, że ewolucja jest ciągłym procesem wśród wszystkich żywych zwierząt. Teoretyzował on, że organizmy ewoluowałyby w bardziej złożone wersje samych siebie i nadal by to robiły, aż osiągnęły stan doskonałości.
Chociaż teoria doboru naturalnego Charlesa Darwina ostatecznie stała się podstawą myśli ewolucyjnej, wczesna praca Lamarcka w tej dziedzinie była pierwszą, która dostrzegła wpływ, jaki środowisko może mieć na żywe gatunki. Podstawy teorii Lamarcka opierały się na założeniu, że organizmy zmieniły swoje zachowania i nawyki z powodu zmian środowiskowych. Lamarck wierzył, że te zmiany w zachowaniu zmienią organizm organizmu i zostaną przekazane następnemu pokoleniu.
Lamarck używał żyraf jako ważnego przykładu do wyjaśnienia swojej teorii. Twierdził, że żyrafy rozwinęły swoje długie nogi i szyje z powodu pokoleń konieczności sięgania do wysokich liści drzew. Żyrafy, które wyciągały szyje i nogi, aby sięgnąć wysokich liści, na stałe nabyłyby te cechy i przekazały je potomstwu.
