Wszystkie żywe organizmy reagują na bodźce, rosną i zmieniają się, rozmnażają, tworząc potomstwo, utrzymują stałą temperaturę ciała, metabolizują energię, składają się z jednej lub więcej komórek i przekazują swoje indywidualne cechy genetyczne. Aby coś zostało zaklasyfikowane naukowo jako żywe stworzenie, musi posiadać wszystkie te cechy.
Uważa się, że grecki filozof Arystoteles podjął pierwszą próbę stworzenia systemu klasyfikacji żywych organizmów. Zaczął od oznaczenia organizmu jako rośliny lub zwierzęcia, w zależności od zdolności organizmu do poruszania się. Następnie rozróżnił "zwierzęta z krwią" od "zwierząt bez krwi" lub co dziś uważa się za kręgowiec ze zwierząt bezkręgowych. Pod pozycją zwierząt z krwią Arystoteles sklasyfikował organizmy jako ssaki, gady i płazy, ptaki, ryby lub wieloryby. Pod nazwą zwierząt bezkrwiowych sklasyfikował organizmy jako głowonogi, skorupiaki, owady, zwierzęta z muszlami lub zoofitami. Wczesne dzieło Arystotelesa wpłynęło na szwedzkiego botanika Carolusa Linnaeusa na rozwinięcie jego XVIII-wiecznych koncepcji nazewnictwa dwumianowego i taksonomii w celu dalszej identyfikacji i rozróżnienia wspólnych cech żywych organizmów. Naukowe odkrycia XIX i XX wieku doprowadziły do lepszego zrozumienia komórek i funkcji komórek, dlatego badania biologii komórki i mikrobiologii rozwinęły i ustaliły ostateczne cechy żywych organizmów.
