Najbardziej podstawową cechą fali dźwiękowej jest dźwięk, głośność i ton. Częstotliwość fali dźwiękowej jest określana jako skok fali. Amplituda określa głośność lub głośność. Ton fali dźwiękowej można rozpoznać dzięki regularności jego wibracji.
Większa częstotliwość ma wyższy skok, podczas gdy niższa częstotliwość ma niższy ton. Ludzkie uszy wykrywają duży zakres częstotliwości od 20 do 20 000 Hz. Kiedy dźwięk jest poniżej zakresu częstotliwości 20 Hz i niesłyszalny dla ludzkiego słuchu, nazywane jest infradźwiękiem. Dźwięki powyżej 20 000 Hz są znane jako ultradźwięki.
Większa amplituda oznacza głośniejszy dźwięk, a mniejsza amplituda oznacza cichszy dźwięk. Czułość ucha również określa głośność dźwięku, ponieważ ludzkie uszy są bardziej wrażliwe na pewne częstotliwości niż inne. Głośność dźwięku zależy zarówno od amplitudy fali dźwiękowej, jak i mniej lub bardziej czułego obszaru ucha, w którym częstotliwość jest odbierana.
Podczas gdy prosty ton ma jedną częstotliwość, złożony dźwięk jest tworzony z dwóch lub więcej prostych tonów. Dźwięk o najniższej częstotliwości jest nazywany tonem podstawowym, a reszta to tak zwane odcienie. Jeżeli podteksty mają częstotliwości będące całymi wielokrotnościami (2, 3, 4 itd.) Podstawowego tonu częstotliwości, nazywa się je harmonicznymi podstawowego tonu. Ton muzyczny to połączenie tych harmonicznych tonów.
