Aby wprowadzić pojedyncze geny do bakterii lub komórek eukariotycznych, najpowszechniej używanym wektorem jest plazmid, według Scitable. Plazmidy składają się z kolistego fragmentu dwuniciowego DNA, który replikuje się jeden lub więcej razy podczas każdego cyklu reprodukcyjnego swojej komórki gospodarza.
Plazmidy mogą przenosić się z kilkuset par zasad DNA do maksymalnie 100 kilopar zasad, zgodnie z "Molecular Cell Biology". Ten zakres wielkości obejmuje praktycznie każdy gen wykryty do tej pory w ludzkim genomie.
W latach 80-tych inżynierowie genetyczni opracowali wariant plazmidu zwany "kosmidem". Ten wektor składa się z plazmidu ze specjalnymi wstawkami zwanymi "miejscami cos", które umożliwiają pakowanie DNA do wirusa zwanego "bakteriofagiem". Chociaż pomysł sprawdził się na papierze, naukowcy odkryli, że bakterie często reagują na kosmidy, podobnie jak w przypadku bakteriofagów, co oznacza, że są one rozkładane na obce DNA enzymami restrykcyjnymi. Ten aspekt kosmidu pokonuje punkt użycia go do wprowadzenia genów do bakterii.
W niektórych eksperymentach biologowie chcieli sklonować całe fragmenty chromosomu lub zobaczyć efekty wielu genów na linii komórkowej. Przenoszenie odcinków DNA dłuższych niż 100 kB wymaga użycia innego wektora, sztucznego chromosomu bakteryjnego lub sztucznego chromosomu drożdży. BAC może zawierać do 300 kB DNA, podczas gdy YAC może przenosić do 1000 kB DNA, co stanowi 10-krotność ilości jaką może przenosić każdy plazmid.
