Zasada superpozycji w geologii stwierdza, że skały formują się poziomo, a najstarsze warstwy skał leżą na dnie formacji, a nowsza skała spoczywa na szczycie. Na przykład wapień Kaibab w krawędź Wielkiego Kanionu jest młodsza od formacji Toroweap poniżej.
Pomysł, że skała formuje się poziomo, leży u podstaw zasady superpozycji sformułowanej przez duńskiego naukowca Nicholasa Steno w XVII wieku. Część zasady wyjaśnia, że nowszy kamień odpowiada kształtowi już stwardniałych starszych skał lub skamieniałości. Na przykład, kiedy nowy kamień formuje się na ustalonym skale, przyjmuje kształt i warstwy tej starszej skały.
Jednak warstwy skał nie zawsze są ułożone poziomo, jeśli występują nachylenia. Dodatkowo powstawanie skał w jaskiniach może wyeliminować niektóre z niższych warstw. Jeśli ta jaskinia się zapadnie, górne warstwy nagle staną się poziomo ze starszymi warstwami, co utrudnia odróżnienie różnych warstw. Inne komplikacje pojawiają się w wyniku przechylania się, fałszowania i składania, co powoduje, że warstwy skały są z jakiegoś powodu zniekształcone. Na przykład stopiona skała może wkraść się w pęknięcia między warstwami i wypaczać warstwy poziome.
