Hipoteza Oparin jest testowana przez symulowanie warunków na prymitywnej Ziemi. Kolbę wypełnia się mieszaniną gazów składającą się z amoniaku, wody, metanu i wodoru, która jest następnie zasilana ładunkiem elektrycznym.
Eksperyment symuluje wczesne warunki na Ziemi poprzez uszczelnienie wody, amoniaku, metanu i wodoru w 500-mililitrowej kolbie. Ciągły zrzut energii elektrycznej przepływa przez gazy jako substytut światła i promieniowania słonecznego. Produkt pozostawiono do schłodzenia, skroplenia i zebrania w dolnej kolbie, która jest w połowie wypełniona ciekłą wodą. Ciekła woda w drugiej kolbie jest podgrzewana, aby woda mogła odparować i zawrócić do obiegu przez cały system.
Po jednym dniu materia zaczyna zbierać się w dolnej kolbie. W oryginalnym eksperymencie testy ujawniły 11 aminokwasów utworzonych w układzie, a także różne inne cukry i związki organiczne. Późniejsze odtworzenia eksperymentu były w stanie określić, że ponad 20 aminokwasów jest wytwarzanych w tym doświadczeniu.
Stanley L. Miller i Harold C. Urey po raz pierwszy przeprowadzili ten eksperyment w 1953 r., udowadniając, że z tej pierwotnej mieszaniny gazów można wytworzyć substancję organiczną. Gazy te zostały wybrane w szczególności, ponieważ uważa się, że stanowią składniki wczesnej ziemskiej atmosfery.
