Opór powietrza, zwany także oporem, działa na spadające ciało, spowalniając ciało do punktu, w którym przestaje przyspieszać, i spada ze stałą prędkością, znaną jako prędkość końcowa spadającego obiektu. < /strong> Opór powietrza zależy od powierzchni przekroju obiektu, dlatego wpływ oporu powietrza na duży obiekt o płaskich powierzchniach jest znacznie większy niż na małym, wyłożonym strugami obiekcie.
Gdyby nie opór powietrza, wszystkie swobodnie opadające obiekty spadałyby z taką samą prędkością przyspieszania, niezależnie od ich masy. W idealnej próżni, piórko i kula do kręgli spadła z tej samej wysokości uderzają o ziemię w tym samym czasie. Jest tak, ponieważ przyspieszenie jest równe sile podzielonej przez masę. Podczas gdy siła grawitacji na cięższej kuli do kręgli jest większa niż na piórku, masa kuli do kręgli jest również większa, kompensując większą siłę grawitacji. Według Physician's Classroom ta szybkość przyspieszenia z powodu grawitacji jest stała 9,8 metrów na sekundę na sekundę dla wszystkich obiektów na Ziemi.
Opór powietrza to rodzaj tarcia spowodowany zderzeniami między cząsteczkami krawędzi czołowej obiektu i cząsteczkami powietrza. Opór powietrza zwiększa się wraz z powierzchnią, ale także z prędkością, ponieważ wyższa prędkość oznacza, że obiekt przesuwa większą objętość powietrza na sekundę. Kiedy przyspieszenie grawitacyjne jest równoważone siłą oporu powietrza, spadający obiekt osiąga prędkość końcową i nie spada szybciej.
