Według University of the Western Cape, mięśnie szkieletowe pracują w parach tak, że mogą naprzemiennie pociągnąć kość, aby osiągnąć ruch. Innymi słowy, gdy człowiek chce zgiąć łokieć, musi rozluźnić mięsień trójgłowy, jednocześnie ściskając bicepsy. Takie grupy mięśni nazywa się mięśniami antagonistycznymi, ponieważ przyciągają one w przeciwnych kierunkach.
Kiedy mięśnie są pobudzane do przemieszczania części szkieletu ciała, kurczy się, pociągając za sobą kość. Antagonista mięśni musi jednocześnie rozluźnić się i wydłużyć, aby partner mógł się skurczyć. Jak wyjaśnia University of the Western Cape, mięśnie nie wytwarzają żadnej siły, gdy się rozluźniają i wydłużają, więc mięśnie, które wykonują ciągnięcie, powodują ruch. Kiedy mięsień kurczy się, staje się krótszy i grubszy. Widać to, gdy ludzie napinają mięśnie.
Te antagonistyczne grupy mięśni używają szkieletu jako dźwigni. Dźwignie są klasyfikowane według różnych lokalizacji obciążenia, zastosowanego wysiłku i punktu podparcia. Ciało ma wszystkie trzy rodzaje dźwigni. Według University of the Western Cape, mięśnie, które poruszają głową do przodu i do tyłu są przykładem dźwigni pierwszej klasy. Dźwignie drugiej klasy, w których obciążenie znajduje się pomiędzy ładunkiem i wysiłkiem, znajdują się w stopach. Dźwignie trzeciej klasy, które nakładają wysiłek między ładunkiem a punktem podparcia, znajdują się w ramionach i nogach.
