Kryzys sueski z 1956 r., znany również jako Agresja trójstronna, był wynikiem błędnej kalkulacji Stanów Zjednoczonych dotyczącej sprzedaży radzieckiej broni do Egiptu, w ostatniej chwili odmowy USA funduszy na projekt Aswan High Dam oraz późniejsza inwazja Egiptu przez Izrael, Francję i Anglię. Jednym z głównych celów izraelskiej inwazji na Egipt było przejęcie kontroli nad Cieśniną Tirańską na Synaju i umożliwienie izraelskiej żeglugowej eksploatacji tej drogi wodnej jako sposoby wyeliminowania potrzeby polegania na kanale Sueskim. Inwazja została przyspieszona przez nacjonalizowanie lub przejęcie kontroli przez Egipt, Kanał Sueski, który miał pozostać własnością międzynarodową przez kolejne 12 lat, zanim własność została oficjalnie przeniesiona do Egiptu.
Presja ze strony USA i Związku Radzieckiego doprowadziła ostatecznie do wycofania sił izraelskich, francuskich i brytyjskich ze stanowiska w Egipcie. Jednakże siły izraelskie pozostały na terytorium Egiptu dłużej niż siły francuskie i brytyjskie i przedłużyły kryzys do marca następnego roku. Kanał Sueski został ponownie otwarty na międzynarodową wysyłkę w następnym miesiącu, ale Izrael osiągnął jeden z głównych celów, jakim było umożliwienie izraelskiej żegludze przejazd przez cieśninę Tiran.
Kryzys Suesski stanowił napięty moment w super-mocnych relacjach zimnej wojny, ponieważ tradycyjni sojusznicy USA, Anglia i Francja, popierają i uczestniczą w inwazji egipskiej, podczas gdy Związek Radziecki udzielał wsparcia Egiptowi. W następstwie inwazji egipska kontrola nad Kanałem Sueskim została potwierdzona zarówno przez USA, jak i ONZ. Jednak dalsze napięcia między narodami Izraela i Egiptu przygotowały scenę wojny sześciodniowej, która miała nastąpić w 1967 roku.
