Środkowe kolonie były dobrym miejscem do zamieszkania, ponieważ miały żyzne tereny uprawne, dużo słońca i deszczu oraz naturalne metody transportu. Na przykład rzeki Delaware i Hudson były idealnymi zbiornikami wody do transportu produkować i uprawiać.
Średnie kolonie składały się z Nowego Jorku, Pensylwanii, New Jersey i Delaware. Nazwano je spichlerzem kolonii z powodu ziarna, które tam uprawiano. Większość ich mieszkańców była rolnikami.
Nowy Jork, pierwotnie nazywany Nowym Amsterdamem, otrzymał książę Yorku. Zostało to ustalone przez różne grupy imigrantów, w tym Holendrów, Belgów, Francuzów i Anglików. New Jersey pierwotnie również należał do księcia Yorku, ale przekazał go dwóm swoim przyjaciołom, Sir George'owi Cateretowi i lordowi Johnowi Berkleyowi. Cateret i Berkley sprzedali ziemię purytańczykom i kwakrom. W tej kolonii osiedlili się kwakrzy, purytanie oraz holenderscy i francuscy protestanci, a także mieszanka angielskich i irlandzkich osadników.
Pensylwania była kiedyś znana jako "Święty Eksperyment" i została ustanowiona dla kwakrów przez Williama Penna po tym, jak król Anglii podarował mu kolonię za rodzinną służbę dla korony. Kwakrowie osiedlili się tutaj, aby uniknąć prześladowań religijnych w Anglii, stając się rolnikami. Pszenica była główną uprawą uprawianą w Pensylwanii. Delaware było także częścią ziemi przyznanej Williamowi Pennowi, ale ostatecznie stało się jego własną kolonią.
