Pierwotnie rycerze byli zakonnymi zakonami wojowników, których zadaniem było chronić pielgrzymów podczas ich podróży do świętych ziem. Po krucjatach zgromadzone bogactwo i fortuna rycerzy zamieniło ich w niższe klasy szlacheckie , często wasali do pana, który otrzymywał ziemię i tytuły.
Rycerze w okresie średniowiecza mieli utrzymać swój ekwipunek i służyć jako ciężka kawaleria dla swoich panów w zamian za majątek i dochód, jaki te ziemie generowały. Oczekiwano, że Rycerze będą przestrzegać kodeksu rycerskiego, który przewiduje uczciwe zachowanie w bitwie i surowe zasady dotyczące zalotów. Począwszy od renesansu, przejście na humanizm uwypukliło te surowe kodeksy postępowania, a rycerstwo stało się ostatecznie systemem honorowych tytułów, a nie usługą przysięgłych.
