Ruch osiowy odnosi się do elementu tańca, w którym tancerze pozostają zakotwiczeni w jednym miejscu przez pojedynczą część ciała, podczas korzystania z dostępnej przestrzeni w dowolnym kierunku. Ruchy osiowe obejmują zginanie, rozciąganie, skręcanie, kołysanie, gestykulując, wznosząc, obracając się i obracając.
Ruchy osiowe mają tendencję do angażowania kręgosłupa jako punktu centralnego. Zamiast przenosić się z miejsca na miejsce na scenie, tancerze polegają na przestrzeni przeznaczonej im na wykonywanie ruchów. Przędzenie jest doskonałym przykładem ruchu osiowego, ponieważ tancerz jest sadzony w podłodze, poruszając się w miejscu. Część ciała połączona z podłogą może być stopą, nogą, kolanem, ręką, łokciem, plecami lub głową. Ruchy obejmują ręce, biodra, kolana, głowę i szyję.
Czasami ruchy osiowe są wykonywane między dwoma tancerzami, ponieważ punkt ruchu jest na innej osobie, a nie na podłodze. Jedna tancerka może używać ramienia lub ręki innej osoby jako punktu zakotwiczenia i wykonywać ruchy w miejscu. Ruchy osiowe można nawet wykonywać na urządzeniach takich jak słupy, bary, stopnie i drabiny. Każda stacjonarna podstawa działa jako ruch osiowy jako element tańca.
Ruchy osiowe wymagają elastyczności, odpowiedniego dopasowania szkieletu, zwinności, koordynacji i doskonałej zręczności.
