Wpływ wewnętrznych pól magnetycznych Słońca wchodzących i ponownie wchodzących na powierzchnię Słońca powoduje plamy na Słońcu. Zazwyczaj występują w parach z polami magnetycznymi skierowanymi w przeciwnych kierunkach.
Pole magnetyczne wokół plamy słonecznej jest około 2500 razy silniejsze niż pole magnetyczne Ziemi. Silne pole magnetyczne wytwarza wielkie ciśnienie magnetyczne, podczas gdy zmniejsza się otaczające ciśnienie atmosferyczne. Umbra jest ciemną częścią plamy słonecznej. Jego temperatura wynosi 6 000 stopni Fahrenheita, podczas gdy otaczająca powierzchnia Słońca osiąga 10 000 stopni Celsjusza, co powoduje ciemne zabarwienie plamy słonecznej. Promieniowanie ultrafioletowe znacznie wzrasta, gdy aktywność plam słonecznych jest wysoka, wpływając na ziemską atmosferę.
Coronalne rozbłyski i zastrzyki masy słonecznej występują w pobliżu plam słonecznych na linii podziału między obszarami pól magnetycznych skierowanych w przeciwnych kierunkach. Kiedy aktywność plam słonecznych jest wysoka, Ziemia doświadcza wzrostu w świetle północnym i południowym. Ten wzrost rozbłysków słonecznych i burz geomagnetycznych może również wpływać na transmisje radiowe i ziemską sieć energetyczną. Centrum Lotów Kosmicznych NASA /Marshall wykonuje prognozy aktywności plam słonecznych, tworząc wykresy cykli słonecznych. W latach 1645-1715 słońce doświadczyło poziomu bliskiego zeru plam słonecznych zwanego Maunder Minimum. W tym czasie "Mała epoka lodowcowa" pojawiła się w częściach Ziemi.
