Abraham Lincoln wyrobił sobie nazwisko jako zagorzały kongresmen i prawnik, zanim zwrócił uwagę narodową na debaty ze Stephenem Douglasem podczas wyścigu senatorskiego w Illinois w 1958 r. Sprawdzona przez Lincolna sprawność sądowa uczyniła go jednym najwybitniejszych polityków w państwie. Jego szczera osobowość i filozoficzne ujęcie spraw pomogły w doprowadzeniu go do prezydentury.
Lincoln rozpoczął swoją publiczną karierę w 1832 roku, z ofertą dla legislatury stanu Illinois. Przegrał wybory, ale jego uprzejmość sprawiła, że stał się popularny w tej okolicy, pomagając mu wygrywać kolejno od 1834 do 1840. Tam, jego pozycja antyspołeczna doprowadziła go do wewnętrznego kręgu państwowej partii Wigów.
Mniej więcej w tym czasie Lincoln zdał egzamin adwokacki i otworzył prywatną praktykę. Udowodnił, że jest sprawnym prawnikiem. Jego rozległa praca w sprawach związanych z nowym systemem kolejowym wzmacniała zarówno jego osobistą fortunę - jego dochód w wysokości 5000 dolarów przewyższał wynagrodzenie gubernatora - i jego reputację.
Lokalna sława Lincolna pozwoliła mu ostatecznie zdobyć miejsce w Izbie Reprezentantów w 1846 roku. Jego sprzeciw wobec wojny meksykańskiej zdobył mu zaufanie partii, mimo że zraniło to jego wizerunek wśród ogółu ludności. W latach 50. Lincoln bezskutecznie ubiegał się o urząd polityczny. Jego przemówienia z kampanii w tej dekadzie, często wypełnione wnikliwą retoryką filozoficzną dotyczącą kwestii niewolnictwa, doprowadziły go do centralnego etapu nowo utworzonej Partii Republikańskiej.
