Abraham Lincoln był szesnastym prezydentem Stanów Zjednoczonych. Lincoln objął urząd w 1861 roku i wygrał reelekcję w 1864 roku. Lincoln nie obsłużył swojej drugiej kadencji, jak John Wilkes Booth zamordował go 14 kwietnia 1865 r., oglądając sztukę w teatrze Forda.
Lincoln przejął prezydencję jako Northerner i członek Partii Republikańskiej przeciwko niewolnictwu, zaostrzając napięcia z państwami utrzymującymi niewolnictwo na południu. Po jego wyborze siedem stanów odłączyło się od Stanów Zjednoczonych i utworzyło Konfederackie Stany Ameryki. Po dołączeniu kolejnych czterech państw do Konfederacji, Lincoln popierał wysiłek wojenny na rzecz zjednoczenia narodu i zakończenia secesji. Przez cztery lata toczyły się walki pomiędzy armią Unii reprezentującą rząd Stanów Zjednoczonych a wojskami Konfederacji. W 1863 roku, w połowie wysiłku wojennego, Lincoln podjął prawdopodobnie najbardziej znaną akcję, kiedy wydał Proklamację Emancypacji, uwalniając niewolników przetrzymywanych w Konfederacji.
Lincoln po raz pierwszy wszedł do polityki w 1834 roku, kiedy wyborcy wybrali go do służby w Izbie Reprezentantów Illinois jako członek Partii Wigów. Lincoln służył w legislaturze stanowej do 1847 roku, kiedy to pobiegł i wygrał miejsce w amerykańskiej Izbie Reprezentantów. W 1858 r. Lincoln był członkiem nowo założonej Partii Republikańskiej przeciwko wpływowemu senatorowi z Illinois, Stephenowi Douglasowi. Choć przegrał wybory, wyścig Lincolna z Douglasem podniósł jego narodowy profil i uczynił go wykonalnym kandydatem na prezydenta w wyborach w 1860 roku.
