Zgony z powodu arsenu są najczęściej wynikiem ostrego zatrucia i obejmują niewydolność serca spowodowaną wstrząsem hipowolemicznym. Wstrząs hipowolemiczny to ciężka utrata krwi i płynów, co powoduje zmniejszenie czynności układu krążenia.
Arsen jest naturalnie występującym pierwiastkiem chemicznym, który również tworzy związki z innymi pierwiastkami, takimi jak tlen, potas, sód i siarka. Arsen łączy się łatwo z krwinkami czerwonymi, umożliwiając ich dystrybucję w całym ciele. W ludzkim ciele, arsen zaburza syntezę ATP, która jest niezbędna w prawie każdej komórkowej ścieżce; bez ATP, wiele układów narządów zawodzi.
Arnikan uszkadza naczynia włosowate. Ofiary zatrucia arszenikiem często wykazują zmiany w przewodzie żołądkowo-jelitowym. Te zmiany prowadzą do takich objawów, jak pragnienie, krwawa biegunka, płytki puls i ogólne osłabienie. Wewnętrzna utrata krwi ostatecznie powoduje zawał serca.
Ekspozycja na arsen pojawia się na wielu szlakach. Woda dobrze zawierająca sole arsenu jest źródłem przewlekłego zatrucia, podobnie jak ekspozycja na arsen przez żywność. Niektóre ziarna, takie jak ryż, łatwo gromadzą arsen, jeśli żywioł jest obecny w glebie. Niektóre owoce morza również pochłaniają arsen. Stosowanie arsenu w celu obróbki i konserwacji drewna stwarza potencjalne ryzyko narażenia, szczególnie gdy drewno jest spalane na zamkniętym terenie. Arsen może również występować w niektórych lekach, zwłaszcza nietradycyjnych lub homeopatycznych.
