Zapylanie różni się między okrytozalążkowymi a nagonasiennymi, ponieważ większość roślin okrytozalążkowych zachęca zwierzęta do przenoszenia pyłków z roślin do roślin, podczas gdy większość nagonasienników polega na wietrze przenoszącym pyłek do innych roślin. jednak zapylone rośliny okrytonasienne i bardzo niewiele nagonasiennych roślin nagonasiennych. Metody stosowania okrytonasiennych są bardziej skuteczne w szybkim rozprzestrzenianiu, ale rośliny nagozalążkowe, szczególnie drzewa iglaste, są ogólnie lepiej przystosowane do środowiska zimnego lub suchego.
Według Uniwersytetu Tulane, nagonasienne były pierwszą dużą grupą roślin, które wyłoniły się po paprocie i ich sojusznikach, zastępując wcześniejszą grupę jako dominującą roślinę lądową. Jednak okrytonasienne powstały stosunkowo niedługo potem i szybko wyparły z nich rośliny nagonasienne. Ich dominacja nie była jednak tak kompletna, ponieważ jedna grupa nagonasiennych, iglaki, nadal dominuje w chłodniejszych regionach i na wyższych wysokościach.
Okrytonasienne mają bardziej zaawansowane tkanki i znacznie większą różnorodność niż nowoczesne nagonasienne, w dużej mierze ze względu na bardziej skuteczne metody zapylania. Dotyczy to szczególnie obszarów, w których zapylacze owadów są obfite. Jednak nawet w przypadku gatunków zapylanych wiatrem, takich jak trawy, ich zdolność do szybkiego wzrostu pozwala im być pionierską florą w wielu środowiskach, zaczynając sukcesję środowiskową nawet tam, gdzie późniejsze etapy są zdominowane przez nagonasienne.
