Rozpad powietrza to w przybliżeniu trzy kV /mm; jednak dokładna wytrzymałość dielektryczna powietrza zależy od warunków powietrza. Jeśli, na przykład, ciśnienie powietrza jest wyższe, wytrzymałość dielektryczna powietrza będzie również większa.
Awaria dielektryczna w powietrzu następuje po akumulacji energii do poziomu 3 kV /mm. Przykład występuje w warunkach prowadzących do burzy. Elektrony z ziemi, które działają jak mobilne nośniki ładunku, próbują dotrzeć do dodatnio naładowanych jonów w chmurze. Powietrze w chmurze początkowo działa jak izolator, uniemożliwiając wejście elektronów. Część chmury powoli przesuwa się z izolowanego stanu do stanu przewodzenia, gdy elektrony zaczynają wchodzić w interakcję z powietrzem w chmurze. Pola elektryczne w chmurze mogą teraz tworzyć ścieżkę przewodzącą bezpośrednio na ziemię. Kiedy elektrony i jony zbliżają się do siebie, zderzają się, tworząc iskry na nieobserwowalną skalę. Te niewielkie kolizje ładują pewną część powietrza w chmurze, umożliwiając bardziej dramatyczne działanie. Kiedy ta energia wzrośnie do pewnego progu, wytwarza się błyskawica. Dzieje się tak, gdy pole elektryczne przekracza wytrzymałość dielektryczną powietrza.
