Celem Ustawy o Rezerwie Federalnej było ustanowienie obecnego Systemu Rezerwy Federalnej. Ustawa pomogła stworzyć centralny system bankowy, który odpowiada za stabilność walutową.
Ustawa o Rezerwie Federalnej z 1913 r. została podpisana przez prezydenta Woodrowa Wilsona. Przed 1913 r. Powszechna była panika ekonomiczna. Inwestorzy nie byli pewni, czy ich depozyty były bezpieczne. Ustawa o Rezerwie Federalnej nadała bankom Rezerwy Federalnej prawo do drukowania pieniędzy, co doprowadziło do stabilności gospodarczej.
Rezerwa Federalna otrzymała również uprawnienia do kupowania i sprzedaży papierów skarbowych oraz wpływania na warunki kredytowe i pieniężne. Ta moc pozwoliła ustabilizować ceny i sprawić, że pełne zatrudnienie będzie bardziej prawdopodobne w przypadku większych udziałów ludności. Ustawa dała także bankom zezwolenie na pożyczanie pieniędzy rolnikom w celu zakupu ziemi.
W wyniku tej ustawy utworzono 12 Banków Rezerwy Federalnej. Każdy bank miał zarząd i granice. Rada Rezerwy Federalnej została utworzona w celu nadzorowania banków. Zarząd miał siedmiu członków, którzy zostali wyznaczeni przez prezydenta. Każdy kandydat musiał zostać zatwierdzony przez Senat.
Zarząd przeszedł restrukturyzację w 1935 r. Restrukturyzacja doprowadziła do dodania kolejnych członków i dostosowania ich obowiązków.
