Wojna w Wietnamie toczyła się o ustalenie, który reżim polityczny przejmie kontrolę nad krajem i zjednoczenie go po francuskiej okupacji. Francja poparła cesarza Bao Dai w Wietnamie Południowym, podczas gdy większość wietnamskich obywateli wsparła Ho Chi Minh w północnej Demokratycznej Republice Wietnamu. Po klęsce Francji w 1954 r. Wynikowy traktat zaproponował ogólnokrajowe wybory w 1956 r. W celu zjednoczenia Wietnamu. Zamiast tego prezydent Ngo Dinh Diem zaciągnął amerykańskie poparcie, by sprzeciwić się komunistycznej agendzie Ho Chi Minha.
Wojna w Wietnamie wywodziła się z trwającego od dziesięcioleci konfliktu, który rozpoczął się od XIX-wiecznego francuskiego imperializmu. Wietnam był pod kontrolą francuską, kiedy Japonia dokonała inwazji w czasie II wojny światowej, pobudzając siły rewolucyjne pod przywództwem Ho Chi Minha do uruchomienia ruchu oporu przeciwko obu przeciwnikom. Cesarz Bao Dai przejął kontrolę po wycofaniu się Japonii, co spowodowało, że Liga Niepodległości Wietnamu, czyli Viet Minh, zmobilizowała przeciwko francuskiemu przywódcy. Ho Chi Minh wyidealizował komunistyczne zasady Chin i Związku Radzieckiego, i zajął centrum Hanoi jako centrum jego nowego reżimu.
Dzięki francuskiemu wsparciu Bao ustanowił Sajgon jako stolicę Wietnamu Południowego. Jednak Francja nigdy nie była w stanie odzyskać północnych terytoriów Wietnamu, a Bao został ostatecznie obalony przez Ngo Dinh Diem. Pomimo rewolucyjnych celów Viet Minh, niesprawiedliwych rządów Ngo Dinh Diem i braku poparcia społecznego, Stany Zjednoczone zaoferowały Wietnamowi Wietnamskiemu zasoby wojskowe i finansowe, aby zapobiec powstaniu kolejnego silnego reżimu komunistycznego.
