Pod koniec lat 1800 i po wojnach Opium, niektóre skutki imperializmu na Chiny były: znaczna część ludności uzależniała się od opium, zagraniczni kupcy prowadzący nieuregulowany handel i kontrolujący lokalne gospodarki, ustanowienie zagranicznych enklaw, które funkcjonowały jako wirtualne kolonie i zniesienie dawnych ograniczeń dotyczących zagranicznych misjonarzy szerzących chrześcijaństwo. Niepowodzenie dynastii Qing, aby zapobiec wystąpieniu którejkolwiek z tych okoliczności, spowodowało, że Chińczycy stracili wiarę w zdolność starych władz rządzących do ochrony kraju przed zagranicznymi wpływami i dominacją. Końcowym rezultatem było ostateczne obalenie 350-letniej dynastii Qing i powstanie Republiki Chińskiej w 1912 roku.
Dynastii Qing brakowało popularnego poparcia, siły militarnej i politycznej woli przeciwstawienia się zagranicznym wpływom i okazało się, że jej administracja jest podziurawiona skorumpowanymi urzędnikami, których lojalność faworyzowała europejskie interesy działające w kraju. Po klęsce z rąk wojsk brytyjskich i indyjskich w wojnach opiumowych Chiny zostały zmuszone do zalegalizowania opium, które zapewniło brytyjskim kupcom korzystny rynek dla tego narkotyku, wraz z zalewem innych produktów i towarów. W tym czasie Chiny przedłożyły to, co było długoterminową europejską obecnością wojskową w jej granicach, i zostały zmuszone do zaakceptowania tego, co określano jako "nierówne traktaty". Traktaty te zdecydowanie faworyzowały cele europejskich interesów nad interesami Chińczyków.
