Aluminium, miedź, cyna, stal miękka, platyna i ołów są przykładami materiałów plastycznych. Materiały ciągliwe można rozciągać bez łamania i wciągać w cienkie druty. Plastyczność jest ważną właściwością do manipulowania tymi metalami poprzez uderzanie młotkiem, ciągnięcie lub toczenie. Umożliwia to ich wykorzystanie do wykonywania przewodów elektrycznych, rur, blach i innych wyrobów metalowych.
Materiały ciągliwe mają różne stopnie ciągliwości w zależności od temperatury, wiązań metalicznych, składników materiału i procesu roboczego, któremu poddawany jest materiał. Zmiana temperatury może spowodować, że materiał stanie się bardziej lub mniej plastyczny. Na przykład, ołów i cyna są plastyczne podczas zimna, ale stają się kruche po podgrzaniu do ich temperatury topnienia. Dlatego też przy selekcji materiałów należy uwzględnić temperaturę, w której metal przechodzi od plastycznego do kruchego, a także znać procesy mechaniczne, którym należy poddać.
Materiały są również bardzo plastyczne ze względu na ich charakterystyczne wiązania metaliczne. Jako takie, metale są zazwyczaj ciągliwe, ale skład tych metali nie zawsze jest czysty. Mają składniki stopowe, które wpływają na ciągliwość. Na przykład zwiększenie zawartości węgla w stali zmniejsza plastyczność. Innym przykładem jest cynk, który jest kruchy w niskiej temperaturze, ale po podgrzaniu i stopieniu z miedzią z wytworzeniem mosiądzu, staje się on również trochę plastyczny.
