Zaletami egzoszkieletów są zwiększona dźwignia ruchów mięśni i osłona ochronna na mięśnie i narządy wewnętrzne, a ich wadami są zwiększona podatność podczas procesu linienia i restrykcyjne pod względem rozmiarów i masy. Egzoszkielety są usztywnione, sprężyste struktury, które tworzą zewnętrzne pokrycie stawonogów. Członkowie Orlika, mając owady jako największą grupę, są najbardziej zróżnicowanymi organizmami na Ziemi.
Egzoszkielety, nazywane również "powłokami", są podzielone na cztery sekcje funkcjonalne: naskórek, błonę podstawną, prokutek i epikulik. Naskórek wydziela warstwy naskórka i tworzy część błony podstawnej, która oddziela egzoszkielet od jamy ciała. Bezpośrednio pod naskórkiem znajduje się prokulacja składająca się z twardej włóknistej i opartej na białku substancji o nazwie chityna. Bogaty w chitynę prokulum rozwija się w sztywne, zewnętrzne warstwy zwane "obojczykiem" lub w miękkie, wewnętrzne poziomy zwane "endokluidem".
Epikut, umiejscowiony na najwyższym obszarze warstw naskórka, chroni przed inwazją obcych. Region ten ma najbardziej wewnętrzną warstwę nazywaną "warstwą cuticulin", która zawiera lipoproteiny i kwasy tłuszczowe. Kolejna warstwa zbudowana z cząsteczek wosku zajmuje obszar powyżej warstwy skóry. Wosk stanowi nieprzepuszczalną barierę przeciwko odwodnieniu. Większość owadów często ma inną warstwę ochronną zwaną "warstwą cementową", która zapobiega zdzieraniu woskowatego materiału. Chociaż materiały wchodzące w skład egzoszkieletu są stosunkowo lekkie, rozmiar stawonogów jest ograniczony tą strukturą i zmuszeni są do ciągłego zrzucania go.
