Główną przyczyną rewolucji meksykańskiej była polityka administracji Porfiriusza Díaza. Administracja Díaza znęciła biednych i wiejskich robotników i wprowadziła niepopularne prawa ziemi, które oddawały ziemię drobnym rolnikom bogatym obcokrajowcom.
Díaz po raz pierwszy przejął władzę w 1876 roku, obalając Sebastiana Lerdo de Tejada. Szybko wdrożył politykę uniemożliwiającą prezydentom odnoszenie się do kolejnych kadencji, ale rządzony przez pełnomocnika, z wykorzystaniem następcy Manuela Gonzáleza Floresa do czasu, aż znów będzie mógł biegać. Podczas swojej drugiej kadencji prezydent porzucił politykę i wykorzystał serię nieuczciwych wyborów, aby utrzymać się przy władzy do 1911 roku.
Chociaż Díaz uprzemysłowił kraj i zmodernizował swoją infrastrukturę, często robił to przy użyciu niepopularnych, a czasem brutalnych metod. Trzymał osobistą policję zwaną the rurales, aby zastraszyć obywateli do głosowania na niego i akceptowania jego polityki. On także stłumił media i stworzył ogromne dochody i nierówności ziemi, w wyniku czego powstała duża, stała klasa bezrolnych robotników. Ci robotnicy byli zazwyczaj nadużywani.
Kilka niezależnych buntów, w tym rebelie prowadzone przez Pancho Villa i Francisco I. Madero, ostatecznie spotkało się jako rewolucja meksykańska. Díaz został zmuszony do ustąpienia w 1910 roku, a jego następcą został prezydent Madero, co oznacza oficjalny początek zbrojnej rewolucji meksykańskiej.
